Van Vet naar Vet fit (deel3)

De gulden middenweg - of toch niet?

Toen ik begon met de groepstrainingen van boksen, keek iedereen me steeds aan en zeiden ze tegen elkaar: “kijk hem nou, waarom zou je in hemelsnaam gaan sporten als je zo dik bent?” Oke, nee natuurlijk gebeurde dat niet maar dat gevoel had ik wel. Als je overgewicht hebt en je begint met sporten, heb je het gevoel dat iedereen je vol walging aankijkt. Alsof je in het middelpunt van de aandacht staat. Dat is natuurlijk onzin want mensen zijn vooral met zichzelf bezig tijdens het sporten. Als ze al naar je kijken tijdens het sporten, kijken ze waarschijnlijk alleen maar met respect naar je dat je bezig bent om van je overgewicht af te komen. Het is ontzettend belangrijk om over dat gevoel heen te komen. Dat is mij gelukt en ik kan nu zeggen dat ik geniet van het sporten. Dat is iets wat ik een lange tijd niet heb gehad. En dit is waarom.

Ik heb vroeger van alles aan sport gedaan: voetbal, volleybal, judo, fitness, ik vond het allemaal net niks zeg maar. Ik heb het allemaal wel een tijdlang fanatiek gedaan maar mijn gewicht zat altijd in de weg. Dan wilde ik wel maar het ging gewoon niet. Met voetbal was ik nooit snel genoeg, met volleybal kon ik niet hoog genoeg springen en tijdens trainingen was ik altijd degene met de slechtste conditie. Sporten zou juist een positief effect moeten hebben op je mentale gezondheid maar ik werd er alleen maar verdrietig en boos om en ik raakte ook steeds onzekerder over mezelf. In plaats van dat ik dan m’n best ging doen om snel af te vallen zodat ik mee kon doen met de anderen, ging ik meer en meer eten. Tja.. Iets met een neerwaartse spiraal. Op mijn 17e ben ik toen begonnen met Krav Maga, een Israëlisch verdedigingssysteem/vechtsport. Hier had ik echt mijn passie in gevonden. De lessen waren zwaar maar alles kon op je eigen niveau, het element van zelfverdediging vond ik ongelooflijk leuk en ik merkte dat ik snel vooruitgang boekte. Ik werd fanatieker en kreeg meer zelfvertrouwen. Na een tijdje trainde ik bijna elke dag en mocht ik zelfs lesgeven aan de jeugdgroep. Maar alles veranderde, toen de rugpijn insloeg. Oke, dat klinkt wel erg dramatisch. Maar ik kreeg last van mijn rug en stopte met trainen. Vervolgens ben ik begonnen met studeren, ontdekte ik hoe leuk het is om heel veel bier te drinken en ongezond te eten en had het “te druk” om te sporten. Het resultaat: ik kwam ontzettend veel aan en kreeg alleen maar meer rugpijn.

Ergens in december 2013 zat ik een middagje op YouTube filmpjes te kijken. Je weet wel, zo’n middag dat je onschuldig begint met het kijken van één filmpje van een of andere talentenjacht en je vervolgens de rest van de middag zit te kijken hoe een man uitbeeldt hoe dieren eten. Echt zo’n nutteloze middag. Maar het was tijdens zo’n nutteloze middag dat ik ineens een filmpje zag van een gehandicapte oorlogsveteraan met overgewicht die door middel van een bepaald fitnessysteem, DDP Yoga, weer kon lopen en weer fit werd. Ik werd er ontzettend enthousiast van en besloot om DDP Yoga te kopen. Ook hier werd ik weer ontzettend fanatiek, trainde meerdere keren per dag en verloor in drie maanden tijd maar liefst 25 kilo. Ik voelde me ontzettend goed, was fitter dan ik ooit was geweest, droeg kleren die ik nog nooit aan had gekund en genoot van het leven. Om redenen die ik nog steeds niet begrijp, heb ik toen besloten om te stoppen met DDP Yoga en binnen de kortste keren was ik alles weer aangekomen (plus extra) en was ik alle conditie kwijt die ik had opgebouwd. Wat heb ik mezelf toen gehaat voor een tijdje zeg. Ik was zo dichtbij mijn doel om voor altijd van het overgewicht af te zijn en toch heb ik het toen verpest. In de jaren daarna heb ik het weer proberen op te pakken, maar dat is nooit meer gelukt.

In 2018 ben ik begonnen met personal training. Dit was dé oplossing. In al die Tv-programma’s zoals Obese hadden al die mensen personal trainers en ze verloren ontzettend veel gewicht. Ik wist natuurlijk stiekem wel dat afvallen voor het grootste gedeelte aan je voeding ligt, maar ik geloofde het niet. Want in al die keren dat ik veel ben afgevallen, heb ik altijd veel gesport. Dus waarom zou ik iemand geloven die zegt dat het aan je voeding ligt en niet aan je sporten terwijl ik zelf toch echt in mijn jarenlange ervaring heb ontdekt dat je afvalt als je meer sport? Dus ik begon met personal training en ik begon weer af te vallen. Zie je nou wel? Niks voeding. Natuurlijk zou het sneller gaan als ik mijn voeding zou aanpassen maar dat was veel moeilijker dan gewoon meer te gaan sporten. Maar na zo’n 10 kilo stond ik stil, want het werd toch echt tijd om beter op mijn voeding te gaan letten. Maar dat deed ik niet. Dus wanneer mijn personal trainer vroeg hoe het met mijn voeding ging, zei ik natuurlijk altijd dat het goed ging. Mijn hemel, wat een onzin heb ik uitgekraamd toen: “Ja ik snap er niks van, ik eet ontzettend gezond maar ik val niks af,” “Wellicht dat ik nu te weinig eet en dat het daarom niet lukt,” “Ik houd nu vocht vast” of de mooiste van allemaal: “Ik bouw nu spieren op en spieren zijn zwaarder dan vet dus daarom val ik niet af.” Laat ik een ding duidelijk maken: dat is echt de grootst mogelijke onzin die er bestaat. Vet verliezen gaat zó veel sneller dan spieren opbouwen dat iemand met mijn gewicht dit nooit maar dan ook nooit als excuus kan gebruiken. Maar het is wel een leuk excuus.

Ik stopte met de personal training, stopte überhaupt met trainen en zat weer vooral thuis in mijn vrije tijd. Naar de buitenwereld vrolijk en doen alsof er niks aan de hand was, maar (niet eens heel erg) diep van binnen teleurgesteld in mezelf, boos en lamlendig. Ik heb wekenlang mezelf ingepraat dat ik weer wat moest gaan doen, maar het lukte niet. Ik was het vertrouwen in mezelf volledig kwijt want wat was de garantie dat het die keer wel zou lukken? Dus toen ik in oktober bij Dennis naar binnenliep, wist ik dat ik eerlijk moest zijn tegen mezelf. Ik moest stoppen met alles recht lullen wat krom was. Ik moest stoppen met alle excuses en doen alsof ik uit mijn eigen ervaring beter wist dan wat wetenschappelijk was bewezen. Ik wist dat ik het sporten weer moest oppakken maar ik wist ook dat het een toevoeging moest zijn op een gezonde levensstijl.

Ik heb sporten nooit erg gevonden maar het was bij mij altijd of met tegenzin gaan sporten of super fanatiek bezig gaan. Er was geen tussenweg. En die tussenweg vond ik vorig jaar toen ik begon met personal training boksen. Ik wist dat die vechtsport iets was waar ik naar terug moest want daar lag mijn passie. Dus ik begon met een keer in de week een les te volgen bij de personal training en daarnaast deed ik wat aan fitnessen. Zelfs het fitnessen begon ik leuk te vinden omdat ik merkte dat ik daardoor beter werd in het boksen. En toen kwam dat moment dat ik naar de eerste groepsles boksen ging. Ik wilde eerst niet gaan. Ik vond dat ik eerst een betere conditie moest opbouwen en sterker moest worden voordat ik überhaupt begon aan de groepsles. Daar komt bij: een uur lang fanatiek achter elkaar sporten had ik al zó lang niet gedaan.. Uiteindelijk overtuigden mijn trainer en Dennis mij ervan dat ik het gewoon moest proberen. Ik kon de les op mijn eigen niveau doen: als de groep twintig push-ups moet doen, moest ik er gewoon zoveel doen als ik kon. Als de groep tien burpees moest doen, deed ik er twee (en dat was al zwaar). En dat zou niet erg zijn want aan het einde van de les is iedereen moe verzekerden zij mij. Die week er op ging ik naar de eerste groepsles. Ik was zo nerveus dat ik stond te trillen, de zenuwen gierden door m’n lichaam maar toen we eenmaal begonnen was dat weg. Ik genoot intens van de workout, heb alles gegeven dat in me zat en ging met een enorm voldaan gevoel naar huis. Ik heb meteen mensen opgebeld om enthousiast te vertellen hoe het gegaan was. Dat was een van de eerste momenten dat ik echt trots op mezelf was sinds ik het traject bij Dennis ingegaan ben.

In de paar weken die volgden ging ik af en toe naar een groepsles, deed ik een keer per week de personal training en deed ik af en toe aan fitness. Tijdens de trainingen was ik fanatiek maar had genoeg rustmomenten tussendoor en bouwde rustig een trainingsschema op. En die middenweg beviel me wel, eens een keer niet meteen naar het extreme toe. Dus met dat in mijn achterhoofd, begon ik in januari een uitdaging om 100 dagen achter elkaar te sporten. Het lijkt wel alsof ik het nooit leer… Maar ik moet zeggen dat die uitdaging me wel veel heeft opgeleverd. Mensen zeggen wel eens dat het niet gezond is om zoveel te sporten maar ik zie het anders. Ik sport niet elke dag met 100% intensiteit, dat kan ook niet. Ik wissel intensieve trainingen af met hersteltrainingen. Soms focus ik meer op conditietraining en soms meer op kracht. En soms ga ik ook alleen een flink stuk lopen op een lekker tempo. Zo kom ik die 100 dagen door.

Waarom nou die 100 dagen sporten? Ik vind het belangrijk dat sporten, of in ieder geval actief bewegen, een vast onderdeel wordt van mijn leefstijl. Het moet “normaal” worden voor mij om meer te bewegen. Ik heb nu genoeg momenten dat ik helemaal geen zin heb om te sporten, en normaal gesproken zou ik het dan ook overslaan, maar nu ga ik alsnog omdat ik wel moet. Als ik dan eenmaal bezig ben (soms pas als ik klaar ben), ben ik ook blij dat ik het gedaan heb. Op de dagen dat sporten helemaal niet uitkomt, plan ik het in mijn rooster. Sporten is een prioriteit geworden en ik plan mijn prioriteiten in. En dit alles werpt z’n vruchten af. Sinds afgelopen maandag is de sportschool dicht vanwege de maatregelen omtrent het Coronavirus. Ik weet 100% zeker dat ik tot 6 april niet zou hebben gesport als ik deze uitdaging niet was aangegaan. Ik leer creatiever te zijn met mijn training en ik leer om te gaan met het feit dat ik niet altijd zin heb. Daarom ben ik de uitdaging aangegaan. En wie weet? Misschien stop ik wel helemaal niet meer met sporten.

Stefan 

Terug naar Blog