IJzer met ijzer
Het hebben van goede voornemens kan begin 2021 voor de nodige problemen zorgen. Sporten, bewegen, de (corona)kilo’s eraf werken staat misschien voor velen hoog op de agenda, maar hoe dan? De noodzaak van bewegen lijkt weliswaar wat meer op de politieke agenda te komen, maar vooralsnog is zoveel mogelijk thuisblijven het advies en zitten de sportverenigingen en sportscholen op slot. Lastig. Thuisblijven én bewegen. Alsof je een hond het commando ‘zit’ en ‘omrollen’ tegelijkertijd geeft. Is dit wel te doen?
Ik zie twee soorten sporters. Diegenen die zelfverantwoordelijkheid nemen en een programma op zolder afdraaien met gewichten of bijvoorbeeld meerdere malen per week hardlopen. En dan is er een tweede soort die een zekere stok achter de deur nodig heeft. Een verplichting, een verwachting die er ligt dat je er zult zijn. Zeker bij teamsporten speelt dit sterk. Als ik vroeger niet op voetbaltraining verscheen, begon ik zaterdag bij de wedstrijd op de reservebank. Het teambelang stond altijd voorop. Zo waren de kaarten geschud.
Maar er komt nog een aspect bij. We hebben de ander ook nodig om het maximale uit onszelf te halen. ‘Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens zijn medemens.’ Nee, het is niet een recente uitspraak van Simon Sinek of een andere leiderschapsgoeroe, maar een tekst uit het Bijbelboek Spreuken. Deze tekst is mij op het lijf geschreven. De ander houdt mij scherp, maar kan me ook tot grote hoogte duwen. Ik merkte dat als kind al. Soms onbewust. Als ik een partijtje voetbal speelde en een meisje wat ik leuk vond kwam kijken, leek het haast of ik Redbull geïnjecteerd kreeg. Ik speelde de sterren van de hemel, kende plotseling geen enkele angst voor een hard duel. Af en toe keek ik naar zijkant om te zien of het zijn vruchten afwierp. Publiek, denk aan ouders langs de kant van het veld, speelt mee bij het verhogen van onze prestaties.
Misschien nog wel belangrijker is wat trainers en instructeurs doen in het aanscherpen van onze techniek en ons uithoudingsvermogen. Ik voetbal niet meer, maar heb nuwekelijks bootcamp bij Dennis Bröcker. Dennis heeft een sportschool (Bröcker Health) waar hij lessen krachttraining, fitness en Krav Maga verzorgt. Na de warming-up ben ik vaak al kapot, waarop Dennis vrolijk roept: ‘Goed, we gaan beginnen!’ Meestal legt hij druk op ons door iets binnen een bepaalde tijd te laten doen, waarbij hij ons eraan herinnerd (tijdens het zweten en hijgen) dat we er vrijwillig zijn en het leuk hebben met elkaar. Halverwege de bootcamp stel ik mezelf altijd weer de vraag waarom ik dit überhaupt vrijwillig onderga. Maar onder aanvuring van Dennis zet ik door en laat ik me vertellen dat de squads nóg dieper moeten. Eenmaal onderweg naar huis, als spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had nog na smeulen, ervaar ik een groot voldaan gevoel. Ik heb het gered, verbaasd dat ik tot zoiets in staat ben. Punt is dat ik zonder Dennis nooit datgene uit mezelf zou halen. Ik train ook regelmatig thuis met kettlebells, maar houd het dan veel makkelijker voor gezien. Ik heb dan wel de discipline om zelf te starten, maar uiteindelijk heb ik iemand nodig die me laat branden. Daarbij wijst Dennis me ook nog op de juiste techniek om blessures te voorkomen, want ik denk dat veel ongemak ontstaat door onjuist gebruik van middelen en het lichaam.
Terug naar de realiteit. Dennis heeft als gevolg van de coronacrisis nu al drie keer zijn sportschool moeten sluiten in nog geen jaar tijd. Ik bewonder zijn vindingrijkheid en passie om wegen te vinden om toch te blijven lesgeven. Er zijn maatregelen nodig, maar op lange termijn zie ik wel problemen opdoemen als het sporten niet ten volle kan worden beoefend. Hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder en Cardioloog Leonard Hofstra stellen in hun boek‘Hart voor je brein’ dat ‘veel mensen niet weten dat sport en beweging een enorme impact hebben op ons afweersysteem’.Sterker nog, ‘een inactieve leefstijl leidt óók tot een minder goed functionerend afweersysteem’. Het belang van bewegen en sporten moge duidelijk zijn. De vraag die opspeelt is of het animo om de sport weer op te pakken, niet kleiner is gewordenna deze crisis. De coronakilo’s kunnen letterlijk een blok aan het been worden en mensen belemmeren om in beweging te komen. Het is als het aanduwen van een auto, het op gang krijgen is het lastigste deel. En hoeveel Dennissen zijn er nog over in 2021 of heeft een aantal al de brui gegeven aan hun carrière als sportinstructeur of trainer? Willen we op lange termijn ons wapenen tegen virussen, dan zal sport en bewegen een prioriteit moeten worden. Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo zullen we die ander nog hard nodig hebben om het maximale uit ons lichaam te persen.
By
Romhild Ruitenberg
